Is indexbeleggen een zeepbel?
We zijn natuurlijk Michael Burry's opvattingen en door zijn populariteit zijn er veel misvattingen over indexeren ontstaan.
Indexbeleggen, aka passief beleggen, is een methode die bestaat uit het kopen van de aandelenmarkt als geheel via wereldwijd gediversifieerde fondsen, waarbij dus concentratierisico vermeden wordt en eenvoudigweg geprobeerd wordt de groei van de wereldeconomie te evenaren. Bijgevolg is een "zeepbel" per definitie niet mogelijk als men het over die specifieke methode van beleggen heeft, want zeepbellen ontstaan meestal als de concentratie in één activaklasse waanzinnige niveaus bereikt die niet de juiste waarderingen weerspiegelen.
Dit weerhoudt indexbeleggers er echter niet van systeemrisico's te nemen, die de wereldeconomie beïnvloeden (zoals we nu zien) en daardoor de toestand van de economie en dus de activaprijzen beïnvloeden. En omdat niemand een kristallen bol heeft, weet niemand wanneer de markten zullen aantrekken. Dit gezegd zijnde, is het mooie van passief beleggen dat het bedoeld is voor langetermijnbeleggers, dat wil zeggen zij die niet geloven in "timing van de markt" maar zich richten op de tijd die ze op de markt doorbrengen. Studies hebben aangetoond dat wie een langetermijnstrategie volgt, voortdurend belegt ongeacht de marktomstandigheden en ondanks elke gebeurtenis blijft beleggen in wereldwijd gediversifieerde oplossingen, over het geheel genomen winnaars zijn. Je moet je er alleen wel prettig bij voelen om dit te doen.
Het belangrijkste argument tegen Burry's stellingname is dat beheerd vermogen geen prijzen bepaalt; in plaats daarvan bepaalt de handel de prijzen. Bijna per definitie verhandelen index fondsen niet veel. In feite gebeurt 95% van alle handel door actieve fondsen. Er vindt dus nog steeds veel prijsontdekking plaats, wat tot efficiënte markten leidt.
Bovendien drijft passief beleggen slechte actieve beheerders uit de markt. Alleen de bekwame actieve managers blijven over. Het wegwerken van de rotzooi actieve managers maakt de markt alleen maar efficiënter.
Een ander punt is dat uit onderzoek blijkt dat indexfondsen het shorten van aandelen goedkoper maken. Indexfondsen houden aandelen lange tijd vast, wat betekent dat ze die aandelen tegen een uitleenvergoeding kunnen uitlenen aan shorters. En shorters dragen ook bij tot prijsontdekking.
Tenslotte vertegenwoordigen indexfondsen in de VS nog steeds slechts 7,4% van de totale beleggingen, en in de EU is dat aantal nog lager. Dus zelfs in termen van beheerd vermogen zijn indexfondsen nog vrij klein in vergelijking met het totale vermogen.
We zijn het dus niet met Michael Burry eens dat geld dat naar indexfondsen stroomt de markten inefficiënt maakt door de prijzen van aandelen op te blazen. Het belangrijkste argument is dat prijsontdekking gebeurt via handel, en actieve beleggers doen nog steeds de overgrote meerderheid van de handel (95%). En dat zal niet veranderen, want per definitie handelen passieve fondsen niet veel.
Indexbeleggen, aka passief beleggen, is een methode die bestaat uit het kopen van de aandelenmarkt als geheel via wereldwijd gediversifieerde fondsen, waarbij dus concentratierisico vermeden wordt en eenvoudigweg geprobeerd wordt de groei van de wereldeconomie te evenaren. Bijgevolg is een "zeepbel" per definitie niet mogelijk als men het over die specifieke methode van beleggen heeft, want zeepbellen ontstaan meestal als de concentratie in één activaklasse waanzinnige niveaus bereikt die niet de juiste waarderingen weerspiegelen.
Dit weerhoudt indexbeleggers er echter niet van systeemrisico's te nemen, die de wereldeconomie beïnvloeden (zoals we nu zien) en daardoor de toestand van de economie en dus de activaprijzen beïnvloeden. En omdat niemand een kristallen bol heeft, weet niemand wanneer de markten zullen aantrekken. Dit gezegd zijnde, is het mooie van passief beleggen dat het bedoeld is voor langetermijnbeleggers, dat wil zeggen zij die niet geloven in "timing van de markt" maar zich richten op de tijd die ze op de markt doorbrengen. Studies hebben aangetoond dat wie een langetermijnstrategie volgt, voortdurend belegt ongeacht de marktomstandigheden en ondanks elke gebeurtenis blijft beleggen in wereldwijd gediversifieerde oplossingen, over het geheel genomen winnaars zijn. Je moet je er alleen wel prettig bij voelen om dit te doen.
Het belangrijkste argument tegen Burry's stellingname is dat beheerd vermogen geen prijzen bepaalt; in plaats daarvan bepaalt de handel de prijzen. Bijna per definitie verhandelen index fondsen niet veel. In feite gebeurt 95% van alle handel door actieve fondsen. Er vindt dus nog steeds veel prijsontdekking plaats, wat tot efficiënte markten leidt.
Bovendien drijft passief beleggen slechte actieve beheerders uit de markt. Alleen de bekwame actieve managers blijven over. Het wegwerken van de rotzooi actieve managers maakt de markt alleen maar efficiënter.
Een ander punt is dat uit onderzoek blijkt dat indexfondsen het shorten van aandelen goedkoper maken. Indexfondsen houden aandelen lange tijd vast, wat betekent dat ze die aandelen tegen een uitleenvergoeding kunnen uitlenen aan shorters. En shorters dragen ook bij tot prijsontdekking.
Tenslotte vertegenwoordigen indexfondsen in de VS nog steeds slechts 7,4% van de totale beleggingen, en in de EU is dat aantal nog lager. Dus zelfs in termen van beheerd vermogen zijn indexfondsen nog vrij klein in vergelijking met het totale vermogen.
We zijn het dus niet met Michael Burry eens dat geld dat naar indexfondsen stroomt de markten inefficiënt maakt door de prijzen van aandelen op te blazen. Het belangrijkste argument is dat prijsontdekking gebeurt via handel, en actieve beleggers doen nog steeds de overgrote meerderheid van de handel (95%). En dat zal niet veranderen, want per definitie handelen passieve fondsen niet veel.
Bijgewerkt op: 07/03/2022
Dankuwel!